Hydroizolacja stropu garażu podziemnego

W pierwszym wydaniu DACHÓW PŁASKICH (październik 2009) opisałem zastosowanie bezspoinowej technologii Elastar do wykonania pokrycia dachu pogrążonego trybuny stadionu sportowego. Dziś przedstawię wykonanie hydroizolacji dachu nad garażem podziemnym przy zastosowaniu tej samej technologii.

Fot. 2. Wypełnienie styku stropu ze ścianami wykonano ze styropianowych klinów przykrytych pasem włókniny zbrojącej

Łączna powierzchnia do izolacji wynosi ok. 2000 metrów kwadratowych. Płyta stropu przecięta konstrukcyjnie na 4 części. Na płycie wylana warstwa spadkowa z betonu, pochylona ok. 1–1,5% w kierunku wpustów.

Dylatacje płyty konstrukcyjnej
Pierwszy etap prac to wykonanie dylatacji na płycie konstrukcyjnej. Po wypełnieniu szczeliny dylatacyjnej materiałem trwale plastycznym, ułożono na niej symetrycznie „okrakiem” pasy trzech warstw folii PE o szerokości ok. 50 cm. Folię przykryto następnie tkaniną poliestrową dokładnie nasączoną masą hydroizolacyjną Elastar HD. W ten sposób pasy folii stanowią łożysko ślizgowe dla pracującej dylatacji. Tak wykonana dylatacja stanowi podłoże pod wykonanie zasadniczej powłoki izolacji. Możliwości przenoszenia ruchów płyt konstrukcyjnych dla tego typu dylatacji znacznie przekraczają potrzeby i wynoszą nawet powyżej 5 cm. Pracujące krawędzie płyty konstrukcyjnej ślizgają się na folii PE. Natomiast naprężenia hydroizolacji kompensowane są w obrębie całego pasa hydroizolacji, tj ok. 0,5 m. Jest to rozwiązanie proste, a jednocześnie bardzo skuteczne, sprawdzone i niezawodne.

Dylatacje obwodowe
Po wykonaniu dylatacji płyty, wykonano dylatacje obwodowe pomiędzy płytą a ścianami pionowymi. Kompensatorami ruchów w obrębie tych elementów budowli a hydroizolacją są trójkątne kliny styropianowe o przekroju 10 cm na 10 cm. Po wklejeniu w pachwinę za pomocą Elastar HD zostały przykryte pasem włókniny zbrojącej (fot. 2). Na fot. 3 widać, że ściana wykonana z cegły kratówki nie została nawet otynkowana – w opisywanej technologii nie jest to konieczne. Masa hydroizolacyjna dokładnie wypełnia wszelkie nierówności na powierzchni i gwarantuje pełną szczelność.

Fot. 4. Zagruntowana powierzchnia

Wyżej opisaną metodą można wykonywać szczelne dylatacje pracujące nawet do kilku cm. Warunkiem powodzenia jest staranne wykonanie prac oraz pozostawienie poszczególnych warstw folii PE nie sklejonych ze sobą. Wtedy wszelkie naprężenia wynikające z ruchów konstrukcji są rozkładane na cały „pływający” pas, co przy znacznej elastyczności materiału Elastar wystarcza na kompensację nawet znacznego rozwarcia szczeliny.

Fot. 5. Gotowa hydroizolacja tworzy bitumiczno-poliestrowy laminat

Po wykonaniu dylatacji zagruntowano całą powierzchnię przeznaczoną do izolowania rozcieńczoną masą Elastar HD (fot. 4).

Fot. 6. Jeden z siedmiu wpustów

Dalsze prace polegały na ułożeniu na warstwie bitumicznej włókniny zbrojącej i przesączeniu jej masą hydroizolacyjną tak, aby włóknina stanowiła zbrojenie tak wykonanej hydroizolacji. Każdy fragment zabezpieczanej płyty stropowej był kilka razy pokrywany kolejnymi warstwami masy bitumicznej. W ten sposób uzyskano bitumiczno-poliestrowy laminat, szczelnie osłaniający cały strop wraz ze ścianami pionowymi (fot. 5).

Fot. 7. Kałuża wody na płaskim dachu

Gotowa izolacja nie tylko jest całkowicie szczelna, ale również idealnie przymocowana do podłoża. Można powiedzieć, że stanowi jego integralną część. Jest to bardzo istotne pod względem żywotności i całego okresu eksploatacji obiektu. Wiadomo, że eksploatacja taka trwa dziesiątki lat i w tym czasie mogą zdarzyć się różne uszkodzenia mechaniczne powłoki. W przypadku Elastaru HD i opisanego powyżej sposobu jego nakładania nie ma możliwości, aby po uszkodzeniu powłoki hydroizolacyjnej woda popłynęła pod nią. Hydroizolacje na bazie dyspersji wodnych penetrują w głąb zabezpieczanego elementu, trwale się z nim łączą i uniemożliwiają odspojenie i utworzenie szczeliny, przez która mogła by dostawać się woda. Jest to dodatkowa korzyść stosowania tego typu hydroizolacji. Dla porównania proszę przyjrzeć się fot. 16.

Wpusty i próby wodne
W trakcie prac nie zapomniano o odpowiednim umocowaniu i zaizolowaniu wpustów. Łącznie było ich 7, sposób wykonania tego elementu ilustruje fot. 6.

Fot. 6. Jeden z siedmiu wpustów

Powierzchnia hydroizolacji powinna zapewnić swobodny odpływ wody do wpustu. Powinna być na tyle głądka, aby nie tworzyły się na jej powierzchni zastoiska wody. Miejsca takich zastoisk, a zwłaszcza ich brzegi są mocno narażone na uszkodzenia. Niestety w warunkach budowlanych wykonanie 2000 metrów kwadratowych równej warstwy spadkowej pochylonej pod kątem 1–1,5% jest trudne. Dlatego na dachach płaskich często stoją kałuże.

Fot. 7. Kałuża wody na płaskim dachu

W technologii Elastar możliwe jest wyeliminowanie wszelkich nierówności za pomocą próby wodnej. Jeśli gdzieś tworzą się kałuże, to miejsce to oznacza się, a następnie układa dodatkową ilość masy hydroizolacyjnej. W przypadkach dużych nierówności można do tego użyć granulatu gumowego wymieszanego z preparatem. Powstała masa szpachlowa dokładnie łączy się z powierzchnią hydroizolacji i likwiduje wszelkie nierówności. W innych technologiach jest to raczej trudne do zastosowania – por. fot. 7.

Fot 8. Gotowy zaizolowany strop podziemnego garażu

Wykonanie opisanych powyżej prac wraz z obróbkami pionowymi murów (ponad 250 mb) osadzeniem i obrobieniem wpustów, wykonaniem dylatacji oraz wykonaniem podstawowego zadania w postaci hydroizolacji 2000 metrów kwadratowych płyty garażu trwało 5 dni. Nie jest to rekord w szybkości układania, ale w zamian inwestor uzyskał idealnie zabezpieczony garaż podziemny, który przez wiele lat eksploatacji nie będzie stanowił żadnego problemu, jeśli chodzi o przecieki. Gotową hydroizolację pokazuje fot. 8.

Fot. 9. Pod trawnikiem kryje się garaż podziemny

Hydroizolacja została następnie przykryta płytami z polistyrenu ekstradowanego, na którym znalazł się zielony dach, alejki, lampy, ławki itp.

Fot. 10

W technologii Elastar wykonano zabezpieczenia hydroizolacyjne wielu innych garaży podziemnych (fot. 10, 11). Inwestorzy po początkowych wątpliwościach związanych z technologią płynnego bitumu, dostrzegli zalety płynące ze stosowania tego typu rozwiązania, które sprawdza się tym lepiej, im bardziej zróżnicowana geometrycznie jest powierzchnia, którą należy izolować.

Fot. 11

Przykład negatywny
Niestety nie można tego powiedzieć o wszystkich powszechnie stosowanych sposobach zabezpieczania przeciwwodnego. Dominujące na naszym rynku papy – choć coraz lepszej jakości (i cenie) – nie zdają egzaminu. Niestety ich stosowanie jest powszechne. Dlatego równie powszechne są problemy z przeciekającymi garażami podziemnymi. Dlaczego tak się dzieje?

Oto przykład zaczerpnięty z warszawskiego podwórka na nowym osiedlu (fot. 12). Po kilku latach eksploatacji i problemów ze szczelnością zdecydowano się na remont czerpni powietrza. Wykonano nowe uszczelnienie za pomocą papy termozgrzewalnej.

Z oddali wygląda wszystko bardzo ładnie. Z bliska jednak mniej; widać, że inwestor niedługo będzie cieszył się szczelnym stropem. Duże okrągłe „beczki” stojące na stropie garażu nie miały szczęścia od początku realizacji. Zaizolowano je papą, niestety nieskutecznie. Po kilku sezonach zdecydowano się na remont, także w technologii papy. Na podst. fot. 15 można przypuszczać, że naprawa będzie nieskuteczna. Nawet jeśli wszystkie widoczne spoiny są jeszcze szczelne, to po kilku miesiącach mróz i korzenie roślin zrobią swoje. A swoją drogą ktoś taką „artystyczną” robotę musiał odebrać.

Fot. 14. Papa odklejająca się od pionowej ścianki attyki

Kolejne zdjęcie (fot. 14) obrazuje bardzo wyraźnie, co dzieje się z arkuszami papy niedostatecznie przymocowanymi do pionowej powierzchni. Attyka na zdjęciu ma raptem kilkadziesiąt centymetrów wysokości, można więc wyobrazić sobie, co dzieje się pasami papy osłaniającymi 3- lub 4- metrowe ściany pionowe. Wielu wykonawców liczy, że po przysypaniu ziemią izolacje spełnią swoją rolę, ale są to tylko pobożne życzenia. Niemałe grono inwestorów na własnej skórze, a właściwie kieszeni, przekonało się o wadze tego zagadnienia.

Podsumowanie
Materiał hydroizolacyjny powinien jak najdokładniej dostosować się swoim kształtem do zabezpieczanej powierzchni.

Ponadto powinien on być ułożony w taki sposób, aby zminimalizować możliwość jego odspojenia od zabezpieczanej powierzchni (zarówno pionowej, jak i poziomej) i zapobiegać penetracji wody w przypadku powstania uszkodzeń mechanicznych w trakcie eksploatacji.

Wszelkie spoiny powinny być wykonane w taki sposób, aby nie były najsłabszym ogniwem wykonywanej hydroizolacji.

Tak postawionym warunków nie spełnia żaden materiał rozkładany w arkuszach. Jedynie materiały układane w formie ciekłej na powierzchni zabezpieczanej są w stanie spełnić.

Ireneusz Tkaczyk
Cover Polska

Źródło: Dachy Płaskie, nr 2 (3) 2009