Izolacja dachu płaskiego. Pięć kwestii, o których powinien pamiętać każdy wykonawca

Konstrukcję nośną dachów płaskich zwykle stanowią prefabrykowane płyty TT, trapezowe blachy stalowe, pełne płyty żelbetowe lub betonowe płyty kanałowe. W przypadku podłoży betonowych, niezwykle ważne jest odpowiednie przygotowanie samej powierzchni. W przypadku podłoża betonowego gładkość jego powierzchni powinna odpowiadać gładkości betonu po usunięciu deskowania. Nierówności między elementami wyrównujemy do 1:15, ewentualne szczeliny o szerokości powyżej 12 mm wypełniamy zaprawą cementową.

Dobry spadek to podstawa

Podstawowa zasada dotycząca dachów płaskich to fakt, iż konstrukcje tego typu nigdy nie są… płaskie. W warunkach polskiego klimatu zerowy kąt nachylenia dachu niemal na pewno oznacza problemy eksploatacyjne związane z mechaniczną degradacją materiału izolacyjnego czy korozją stalowych blach i łączników mechanicznych. Dlatego też przyjmuje się, że planowane spadki w przypadku dachów płaskich powinny wynosić co najmniej 2-3°.

Wyjątek od tej reguły stanowią zlewnie pogłębione i inne elementy, gdzie z uwagi na konstrukcyjne ograniczenia nie ma możliwości wykonania odpowiednich spadków. - W takich przypadkach za wszelką cenę należy ograniczyć ryzyko wystąpienia zatoisk wody - podpowiada Adam Buszko, ekspert firmy Paroc Polska. "W tym celu możemy m.in. wykonać warstwę hydroizolacji składającą się z trzech warstw grubych, zbrojonych, odpornych na niskie temperatury pap termozgrzewalnych" - dodaje.

Montaż paroizolacji

Gdy podłoże jest już gotowe, w kolejnym kroku wykonujemy barierę paroszczelną, dzięki której unikniemy kondensacji ciepłego powietrza na warstwie izolacyjnej. Za warstwę paroizolacji może służyć membrana bitumiczna lub warstwa 0,20 mm folii paroizolacyjnej, która nie ulega procesom starzenia. W przypadku renowacji starej połaci dachowej, za barierę paroszczelną może posłużyć istniejące pokrycie. Jeśli to konieczne, w charakterze podłoża dla paroizolacji wykorzystujemy wełnę mineralną o grubości 20-70 mm.

Montażu paroizolacji dokonujemy możliwie jak najbliżej "ciepłej', wewnętrznej strony konstrukcji. Oznacza to, że minimum ¾ izolacji termicznej powinno znajdować się nad paroizolacją. Konieczne jest wykonanie zakładek na co najmniej 200 mm, gdyż w przeciwnym razie może wystąpić "efekt kominkowy", powodujący zasysanie wilgotnego powietrza i zamarzanie zawartej w konstrukcji wody w okresie zimowym. Poprawnie wykonane uszczelnienie konstrukcji dachu pozwala uzyskać równowagę temperatury wewnętrznej i zewnętrznej, a także wilgotności oraz ciśnienia.

Dobór izolacji termicznej

Dobór rozwiązania termoizolacyjnego w żadnym stopniu nie zależy od rodzaju konstrukcji nośnej. Płyty izolacyjne działają jak warstwy rozprowadzające obciążenie mechaniczne. Oznacza to, że właściwości wytrzymałościowe zarówno materiału izolacyjnego, jak i pokrycia dachowego, powinny sobie odpowiadać. Obok parametrów termicznych, wyboru konkretnych produktów należy więc dokonywać w oparciu o wymaganą klasyfikację ogniową oraz właściwości mechaniczne.

Na dachy płaskie działa wiele różnych obciążeń, które także należy uwzględnić przy wyborze produktów izolacyjnych. Z uwagi na wytrzymałość na ściskanie oraz naprężenia ściskające płyt izolacyjnych, badana zgodnie z normą EN 826 (przy 10% deformacji lub ugięciu lub zniszczeniu), zaleca się stosowanie następujących rozwiązań:

"W przypadku izolacji dachu płaskiego należy użyć co najmniej dwóch warstw płyt z wełny mineralnej, gdzie warstwa spodnia charakteryzuje się lepszymi parametrami termicznymi, a warstwa wierzchnia powinna zapewniać trwałe, twarde i ognioodporne podłoże dla warstwy pokrycia dachowego" - wyjaśnia Adam Buszko. "Płyty rowkowane należy zastosować tak, aby poziom rowków był jak najbliżej poziomu membrany dachowej, a więc mniej więcej 20-70 mm od górnej powierzchni" - dodaje.

Układanie izolacji na blasze trapezowej

W konstrukcjach dachów płaskich, gdzie warstwę nośną stanowi blacha trapezowa, wykonawca powinien bezwzględnie pamiętać o zasadach właściwego układania materiału izolacyjnego. Podstawową regułą rozmieszczania płyt jest układ mijankowy, czyli unikanie sytuacji, w której narożniki czterech płyt zbiegają się w jednym punkcie.

Płyty możemy układać równolegle lub prostopadle do fałd blachy, łącząc je ze sobą pomiędzy fałdami blachy lub na fałdzie. W pierwszym przypadku płyty o określonej grubości mogą się ze sobą stykać tylko pod warunkiem, że będzie istnieć określony, maksymalny dystans pomiędzy owymi fałdami ("a"). W przypadku łączeń na fałdzie płyty wymagają podparcia o odpowiedniej szerokości ("b").

Zależności określa poniższa tabela:

Źródło i zdjęcia: Paroc