Niewielkie, ale wymagające

Uszczelnienie i drenaż balkonów, tarasów itp. powierzchni to nie lada wyzwanie. Dekarze mają tu nowy obszar działania, w którym mogą pracować według dobrze znanych sobie  zasad.

Hydroizolacje balkonowe oznaczają konieczność uszczelniania licznych detali

Powierzchnie narażone na umiarkowane obciążenia to z kolei balkony i podłoża pomieszczeń wilgotnych – dla nich wystarczające okazują się jednowarstwowe hydroizolacje z pap bitumicznych (inaczej niż w przypadku połaci dachowych).

Zalety nowoczesnych materiałów hydroizolacyjnych
Materiały hydroizolacyjne to dobrze znane i wypróbowane tradycyjne papy bitumiczne i modyfikowane polimerami powłoki z tworzyw sztucznych. Od pewnego czasu na rynku dostępne są też samoprzylepne papy bitumiczne. Właśnie te ostatnie materiały mają dla projektantów i wykonawców istotne zalety.

Jedną z nich jest mniejsza grubość w porównaniu z papami bitumicznymi, co nie tylko ułatwia układanie na połaci. Dzięki dużej elastyczności papy samoprzylepne można wyginać pod kątem prostym przy połączeniach z pionowymi powierzchniami. Przy cienkiej warstwie jest to kolejną zaletą, umożliwiającą wykonanie szczelnych połączeń także na dachach remontowanych i w miejscach, gdzie nie ma wystarczająco dużo miejsca do wykonania odpowiednio wysokiego wyprowadzenia papy. Materiał okazuje się bardzo przydatny także przy uszczelnianiu występów i uskoków. Ponieważ papy te są układane na zimno, to nie ma niebezpieczeństwa uszkodzenia przez ogień sąsiednich części budowli. Natomiast przy aplikacji pap zgrzewalnych trzeba bardzo uważać przy wykonywaniu połączenia np. z drzwiami balkonowymi.

Najważniejsze: planowanie
Niezależnie od zastosowanego materiału hydroizolacyjnego uszczelnienie balkonów jest proste i pewne tylko wtedy, gdy warstwa hydroizolacyjna została prawidłowo zaprojektowana. Najważniejsze wymagania to wystarczający spadek, normatywne wysokości połączeń z pionowymi elementami i drzwiami balkonowymi oraz mocowania podstaw balustrad zlokalizowane poza uszczelnianą powierzchnią.

Na płaskiej powierzchni rynny mogą też służyć jako odwodnienie zasadnicze. Inny dobrze przemyślany detal: poprowadzona w dół obróbka attyki chroni połączenie hydroizolacji ze ścianą przed uszkodzeniami mechanicznymi

W przypadku niepoprawnego lub brakującego projektu i w przypadkach większości remontów rzadko spełnione są wyżej wymienione warunki. Bardzo często problemy są spowodowane zbyt małą wysokością połączenia. Według DIN 18195, cz. 5, ust. 8.1.5 hydroizolację należy wyprowadzić przynajmniej 150 mm ponad górną powierzchnię okładziny i zabezpieczyć. Cz. 9, ust. 5.4.3 tej samej normy precyzuje, że wyprowadzona hydroizolacja powinna leżeć na podłożu ciągłym, równym i nośnym.

Coraz mniej barier
Obok niewystarczających uwarunkowań konstrukcyjnych w przypadkach remontów wysokości połączeń mogą być nieprawidłowe także w nowych budowlach, np. takich, wobec których wymagany jest brak jakichkolwiek przeszkód (tj. progów) w dostępie do balkonów czy tarasów. Dzieje się tak najczęściej w obiektach budowanych jako domy opieki dla osób starszych lub chorych, chociaż trend ten pojawia się coraz silniej również w budownictwie ogólnomieszkaniowym. Dla takich przypadków norma przewiduje wyjątki, połączone jednak przestrzeganiem określonych dodatkowych lub uzupełniających działań. Poza wymogiem zabezpieczenia hydroziolacji przed podciekaniem – np. przez osłonięcie szczelnymi profilami dociskowymi – zaleca się też działania pośrednie, czyli np. daszki czy uskoki w fasadzie. Jako działanie bezpośrednie, chroniące przed zbieraniem się wody przed takimi newralgicznymi punktami należy projektować rynny osłonięte kratkami. Odpływ wody z takich rynien powinien być zlokalizowany poniżej okładziny balkonowej, jeśli nie ma innej możliwości.

Bezprogowe przejście z wnętrza domu na balkon jest możliwe, jeśli przed drzwiami znajdzie się rynna zapobiegająca wlewaniu się wody do środka

Skomplikowanie tego obszaru dowodzi, że jego wykonanie najlepiej jest zostawić w rękach fachowca – nawet jeśli chodzi o niewielkie powierzchnie. Dekarz może także zająć się dalszymi warstwami, tj. drenażem i okładziną płytkową. Drenaż nie tylko odwadnia warstwę nośną z grysu czy żwirku pod okładzina ułożoną z otwartymi fugami, ale służy także do odprowadzania wody z wspomnianej wcześniej rynny pod drzwiami.

Do takich celów doskonale nadają się folie kubełkowe z samoprzylepnymi krawędziami. Posiadają one liczne zalety. Poza dużą wydajnością odwadniającą, jaką zapewnia ich budowa, samoprzylepny pas zapobiega ześlizgiwaniu się folii z miejsca ułożenia. Wyklucza to ryzyko tworzenia się przerw w warstwie i przesypywaniu się żwiru na hydroizolację.

Hydroizolacje samoprzylepne klei się do podłoża na całej powierzchni. Ich zaletą jest obróbka na zimno, niewymagająca ciepła i wykluczająca w ten sposób oddziaływanie na sąsiednie części czy elementy

Norma w przebudowie
Norma hydroizolacyjna jest aktualnie modyfikowana, ponieważ zastąpiły ją europejskie normy dotyczące materiałów hydroizolacyjnych. DIN 18195-2 swój „lifting” przeszła w kwietniu 2009 r. Ujęto w niej wówczas nowe materiały, jak mineralne masy uszczelniające, płynne folie oraz hydroizolacje łączone z płytkami ceramicznymi. Części 4, 5 i 6 DIN 18195, omawiające wykonanie hydroizolacji są teraz dostosowywane do części 2. W chwili obecnej obowiązuje jeszcze wersja z roku 2000.

Podsumowanie
Wykonanie hydroizolacji i drenażu powierzchni według DIN 18195 cz. 5 wymaga tyle samo uwagi co hydroizolacja standardowa – nie można tu bowiem mówić o zmniejszonych wymaganiach. Wymogi te mogą zostać zrealizowane tylko przez fachowców. Natomiast podobne wykonawstwo otwiera tu dekarzom nowe pole do popisu.

Heinz-Peter Raidt
Kierownik Działu Technicznego
Dörken GmbH & Co. KG